MASA SPOILERÓW


Z kina wyszedłem poirytowany, ten film jest zaprzeczeniem wszystkiego co mogłoby przemawiać za argumentem ruszania wszystkich klasyków przez Hamburgery.

Minusy, żeby się nie rozpisywać:
- Scralett błagam wracaj do ról głupiutkich blondyneczek bo jak pojawia się jakaś ambitniejsza produkcja to nie dajesz rady. Zamiast chłodo-klakulującej Major i enigmatycznej atmosfery jaką wokół siebie tworzyła dostaliśmy jakieś badziewie, miszmasz niepewności z nijakim zdziwieniem, to chyba jedyne co Johansson potrafi. Zamiast zdeterminowanej, górującej kobiety odczułem wrażenie że Kusanagi to malutka dziewczynka zagubiona w lesie.
- Aramaki jako jedyny mówiący po japońsku wyglądał komicznie, jeżeli aktor nie dawał rady po angielsku reszta obsady mogła się zmusić na japoński, film by jedynie na tym zyskał. Będąc przy Aramakim to te napisy w losowych miejscach nie za bardzo mi się podobały, wiem że to miało być czymś a'la cytaty, ale tutaj bardziej klimatycznie by wypadały białe napisy na dole ekranu.
- Batou co to ma być?? Idź mi z tym panie. Gdzie jego zabawne nastawienie i ironiczny humor. Ten z filmu aktorskiego to nieociosany kloc drewna - niezabawny.
- Ta pani ,,dobra doktorka'', tak bardzo clishe. Binoche coś ty najlepszego zrobiła, chyba najgorsze co jest w tym filmie.
- Spłycenie fabuły. Rozumiem że żółtki są chciwe na amerykańskie dolary ale przerobienie całego filmu tak żeby Hamburgerowi się czasem pod czupryną nie zagotowało .... pozwolili zbesztać własne dziecko.
- Miszmasz. Sanders myślał że wrzucając kilka scen z klasyka połechta fanów a resztę przerobi na papkę, no nie pykło; jako Ghost in the Shell i jako film akcji.
- Najgorsze z tego wszystkiego - zakończenie. Nie wyciągneliśmy z filmu absolutnie nic. Film powrócił na końcu do punktu wyjścia, żadnego pytania, morału, czy chociażby ,,smaku'', film traktuje całą akcje jakby gdyby nigdy nic, normalny dzień w pracy, wracamy do codzienności. Ale to nie wszystko, trzeba być kretynem żeby nie zauważyć że ta końcówka krzyczy ,,BĘDZIE JESZCZE DRUGA CZĘŚĆ!!!'', no naprawdę tak otwartego zakończenia dawno nie widziałem. To trochę tak jakby kelner przyniósł nam zupę z muchą w środku a potem napluł nam w twarz. W ogóle ostania scena - Kuze idzie do Valhalli, widz widząc ich relacje myśli że Major zaraz za nim podąży a tu taki zwrot akcji, ona zostaje ..... no niech mnie szlag jasny trafi, to po co to wszystko?
- Główny zły to jakieś nieporozumienie, mam tu namyśli głównego CEO z Hanka, no naprawdę takie bezpłciowe coś .... zabić to mało.
- Saito z wtyczką w oku!!! No naprawdę? To było cholernie słabe, ogółem wiele istotnych postaci zostało pominiętych i przewija się gdzieś tam w tle na dwóch może trzech scenach.
- Togusa. No właśnie sam Togusa w moim odczuciu wypadł bardzo dobrze i był nawet śmieszy w odróżnieniu do Batou i tu jest pies pogrzebany. Sanders sprawił że Togusa stał się postacią poboczną a cała jego istotna relacja z Major została pominięta.
- Władca marionetek to nie władca marionetek. Ale tutaj podaruję im bo Kuze wypadł dobrze a scenariusz jest zmieniony.
- Przesycenie miasta. Na początku byłem zachwycony futurystycznym Tokio ale po jakimś czasie widz jest przesycony widokiem hologramów 24/h, to taki Blade Runner po kilkudziesięciu operacjach plastycznych. W oryginale mimo iż hologramy występowały, panoramy były raczej surowe, nafaszerowane billboardami, no ale tutaj też odpuszczę bo ten ,,pieseł'' w jednej z końcowych scen mi poprawił poczucie humoru, to był akurat dobry pomysł.
- A co do przesycenia, te efekty cyborgizacji wyglądały ładnie i wiem że teraz jest taki trend ustanowiony przez Ex Machine, ale tutaj to akurat nie pykło. Wolałem o wiele, wiele bardziej oryginalną, surową oprawę, pełną kabli i metalowych szkieletów; to jest właśnie Ghost in the Shell, te widoki sprawiały że widz czuł dreszcz i powodowały uczucie niepokoju, czegoś co jest niewłaściwe, jednocześnie fascynując i sprawiając to wrażenie ciężkości. Atmosfera dużo na tym straciła.
- Muzyka. Nie pamiętam ani jednego kawałka, włącz sobie jakikolwiek housowy kawałek to będziesz wiedział jaki rodzaj podkładu tam był. Zamiast charakterystycznych chórków i muzyki budującej napięcie, dającej wrażenia zatracenia się w cyborgizacji dostaliśmy jakieś losowe, elektroniczne plumkania. Muzyka z oryginału zaszczyciła nas jedynie podczas oglądania napisów końcowych.
- Nie podołał jako film akcji. Jak już wszyscy wiedzieli że to nie będzie ,,to'', to Sanders mógł już sobie darować te smaczki dla fanów jak np. legendarne palce piszące po klawiaturce i skupić się na czystej akcji. Zrobić dużo epickich scen, przepełnionych szybką akcją. Tymczasem dostajemy jedną dobrą scenę akcji na początku filmu, ta scena w klubie jest tak ostro pocięta że nic nie można z niej wychwycić oprócz epilepsji. Scarlett mogła się poświęcić i nauczyć w pełni choreografii. Jak scena by została nakręcona jednym ujęciem może straciło by to na precyzji ale paradoksalnie zyskało by na szybkości i efekciarstwu. Z bijatyki w klubie zarejestrowałem jedynie kilka ruszających się cieni.
- CGI, szczególnie przy scenie ze spidertankiem, tragedia.
- Clishe - największy grzech scenarzystów. Wszystko mogłoby zostać poddane clishe ale nie Ghost in the Shell, czemu właśnie on! To właśnie duch w pancerzu powinien być tym wyłamującym się ze wszystkich obramówek. Dobra doktor wspierająca swój twór - jest. Główny bohater szukający prawdy o sobie - jest. Starszy model wyjawiający prawdę na temat pochodzenia - jest. Specyfik/ prochy by protagonista mógł być kontrolowany/utracił wspomnienia - jest. W scenie w klubie brakowało mi jedynie wiadra ze szczurem tak bardzo była clishe. Poza tym ten film to kalka z Self/less(http://www.filmweb.pl/film/Klucz+do+wieczno%C5%9Bc i-2015-686639)
A relacja Major - Kuze = relacji Desmond - Subject 16 w serii Assassins Creed.
- Ogółem uproszczenie filmu, mogę go streścić w 3 punktach.
1. Protagonista po wypadku spotyka Nemesis.
2. Dowiaduje się prawdy i teraz jest przeciwko ,,korporacji''.
3. Po rozwaleniu swoich niedoszłych stwórców film się kończy.
Nic więcej, jeśli chcecie obejrzeć film polecam obczaić trailer na youtubie; dowiecie się wszystkiego co istotne i mniej czasu stracicie.

Czas na plusy:
- Togusa mimo iż ograniczony wypadł całkiem nieźle, podobnie jak sceny z Aramakim pod koniec.
- Kuze w moim odczuciu dał radę, Pitt fajnie wykreował postać. Sam pomysł z tą trudnością mowy i posklejanymi kawałkami ciała fajnie działa, taki cyberpunkowy potwór Frankensteina. Podobała mi się też scena jak wyrzucił Major z sieci. Za szybko go ujawnili ale i tak pozytywnie.
- Sceny z oryginału. Osoba która zadbała o dokładne odwzorowanie scen z oryginału w filmie odwaliła kawał dobrej roboty. No wyróżniają się one na tle innych scen, są o wiele lepsze i ładniejsze, jak na przykład klasyczna scena z urywaniem rąk przy spidertanku, bardzo mi się podobała mimo iż nie byłą tak dramatyczna jak w oryginale.
- Świat wykreowany daje radę.
- Scena z robogeishami jest fajna.

No to tyle. Ogólne odczucie jest takie że po tym jak sajgonki oddały swoje dziecko w tłuste palce hamburgerów za kasę miały już w to wyje*ane; a amerykańce nie wiedzieli co zrobić więc wyjęli tytułowego ducha i nasrali do pancerza. Bo tym jest właśnie film, powłoką oryginału nawleczoną na krzywo ociosany kloc drewna. Jeżeli chcecie się odmóżdżyć to o wiele lepszy wyborem są transformersy.

Ocena końcowa; ode mnie leci czwóra za chęci.


Pozwólcie że swoje żale zakończę orędziem do narodu Amerykańskiego:
,,Błagam nie dotykajcie Ninja Scrolla ani Akiry, nie mało wam jeszcze szkód jakie narobiliście!???